greenshisha

To już szósty tydzień. Malutka Fasolka rozpiera się we mnie, a ja?... nie mam już siły. KOLEJNY dzień rozpoczynam przytulając klopka, zgięta w pół, ze łzami w oczach. Mam wrażenie, że za chwilę wypluję moje "Ja".

Udało mi się doczołgać do lustra. Szarymi zapadniętymi oczami spoglada na mnie skurczona w bezsilności swej, niepodobna zupełnie do homo sapiens sapiens istota - i kto to powiedział, że kobieta w ciąży jest symbolem seksu??!!!!!!!!!!

Lekarz, wszystkowiedząca rodzina i koleżanki - każdy pociesza mnie, że to tylko do trzeciego miesiąca i uporczywe poranne wycieczki do toalety miną. Mija szósty miesiąc - nawet nie próbuję zjeść śniadania przed 4 p.m. - a mój mały pasożyt robi sobie coraz więcęj miejsca wypychajc każdą wolną i mniej wolną przestrzeń mojego udręczonego ciała - jak tak dalej pójdzie to nawet w spadochron się nie zawinę...

Dzień za dniem snuje się bez treści. Nie unoszę nawet głowy, bo wiem, czym to się skończy. On wypisał nad moim łóżkiem menu kobiety ciężarnej. Sunę wzrokiem po tych wszystkich przysmakach a na policzkach czuję dwie ciepłe, słone ścieżki tortury - nigdy nie byłam taka głodna!!!

Przez głowę jak stado słoni przebiega myśl - CHCĘ JUŻ UMRZEĆ !

My?? Niestety tylko ja bo w innym przypadku chociaż część tej przyjemnośći mogłabym przenieść na niego - ale on już tylko marzył jak to będzie biegał za swoim cudem po łące - całą resztą oczywiście musiałam zająć się ja.

A ja nie mogłam wydobyć z siebie żadnego dźwięku. Czy coś ze mną nie tak? Przeciż tak bardzo go pragnełam.

c.d.n.

"(...)wtedy to Pan Bóg ulepił człowieka
z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza
tchnienie życia, wskutek czego stał się
człowiek istotą żywą."

On: Czy naprawdę znów wszystko muszę robić sam?

Ona: Jestem taka zmęczona, idę spać...

Ten dialog powtarzamy niczym mantra od miesiąca. Każdego ranka, niczym Syzyf, zmuszam się do ogromnego wysiłku dźwignięcia się z łóżka. Wciąż czuję się jak Achilles po bitwie z Hektorem - choć trudno odgadnąć który z nich tak naprawdę czuł się wtedy gorzej :-) W pośpiechu spoglądam w lustro i... widzę inną kobietę... biust mi się powiększył??

Wieczorem w łazience oboje ledwo łapiemy opddech, a kiedy on wyciska kropelkę na lakmusowy papierek ja przestaję oddychać. Na długą minutę wbijamy wzrok w kawałek bibuły. Mijają sekundy, niczym długie godziny, wrosłam już w podłogę...

Jest !, cienka, niebieska linia - znaczy początek nowego istnienia.

Jesteśmy w ciąży... usłyszałam jego ciepły pełen nadziei głos...

c.d.n.